We worden met prachtig zonnig en zacht weer wakker, stellen vast dat dit het weer is waarnaar we verlangden­­­ en besluiten na het ontbijt meteen langs de Adriatische zee een wandeling te gaan maken naar Opatija en weer terug, volgens de borden met de auto 10 km, maar te voet, alle kronkelingen van de grillige kustlijn over de promenade volgend, natuurlijk meer, maar hoeveel meer?

We verbazen ons over de natuur: de planten en bomen staan er bij zoals wanneer het in Nederland volop zomer is: bloeiende rozen, blauwe en gouden regen, blaassilene, slangenkruid, overal de bedwelmend zoete geur van de bloeiende stefa­notis, brem (al bijna uitgebloeid), margrieten, ganzebloem, lelies, irissen, campanula’s, bloeiende acacia’s en jasmijn, in de tuintjes afrikaantjes: teveel om op te noemen!

In Opatija willen we onze internetverbinding verbeteren. Ko moet van zijn smartphone een hotspot zien te maken en Bram wil een Kroatische simkaart voor zijn dongel. Na bijna 2 uur lopen besluiten we ergens naar boven te lopen naar waar de auto’s rijden om te zien of we al in de buurt van Opatija zijn en …….. dat is niet steeds niet het geval.

In Opatija krijgen we – toeval?- van twee bijverdienende studenten elk een Tele 2-simkaart aangeboden en zij helpen ons een winkel te vinden. Bram kan die goed gebruiken, maar de kaart blijkt niet te passen in z’n smartphone en bovendien moet er een bundel voor bijgekocht worden. Dat lukt, maar de activering zal in Rijeka moeten gebeuren, waar we een dag later naartoe zullen gaan. We nemen afscheid van de studentes, kopen een brood en lunchen in een parkje met uitzicht op zee.­­

Na de lunch keren we huiswaarts via de promenade, af en te schuilend voor een bui of genietend op een bankje en terug in Lovran, als Ko even rust neemt i.v.m. zijn pijnlijke knie, ziet Bram op zijn pedometer dat er 24.076 stappen zijn gezet. Thuis aangekomen blijken het er 25.086 te zijn geweest: 2,5 zoveel als Bram in het kader van zijn hartrevalidatie elke dag moet lopen.